Geduld

Geduld is een schone zaak, maar geloof me het is ook vaak knap lastig.

Ik wil jou graag kennis laten maken in hetgeen, ik noem het maar een proces, ik nu meemaak. Ik zal eerst vertellen hoe dat proces begon  en vervolgens hoe dit zich ontwikkeld heeft tot de dag van vandaag. Ik sluit dan ook af in het heden, want gister maakte ik ook weer iets bijzonders mee. Door het verhaal heen zal het jou waarschijnlijk ook wel duidelijk worden wat geduld met dit verhaal te maken heeft.

Enkele jaren terug begon het, hoe ik haar voor het eerst opmerkte weet ik niet eens meer, maar tussen alle scholieren viel zij op bij mij. Het zullen misschien haar ogen zijn geweest of haar glimlach, ik weet het niet meer. Hoe dan ook, dat gefladder in mijn buik was er weer. Ik zeg bewust weer, want het was niet de eerste keer. Dit keer deed er zich echter wel een kans voor om daadwerkelijk een keer verkering te krijgen, want die scharrel op vakantie een poosje terug kon ik toch niet echt verkering noemen. Er was echter één probleem. Die kans om verkering te krijgen kwam uit iemand anders! Het was een meid van de volleybal die, in mijn ogen, ineens wel heel uitbundig zat te zwaaien naar mij vanuit de spelersauto die richting een volleybalwedstrijd ging.

Wat zou jij nu hebben gedaan?

Ik wist het niet. Weet je wat ik deed? Ik besloot het maar te vragen. Die avond nog. Aan wie? Aan God! Ja, ik ga elke avond even lezen en een gebed aan voordat ik ga slapen. Fijn is dat, om even een momentje stil te staan bij de dag, dat raad ik dan ook zeer aan, of je nou gelooft of niet.

Die avond zat het al vrij hoog bij mij. Ik legde het gelijk voor, wat moet ik nou doen? Voor wie moet ik nou gaan? Wat is nou verstandig? Ik hoopt dat de Heer het me een keertje duidelijk konmaken. Voordat ik ging slapen keek ik nog even wat ik volgens het dagboekje uit de bijbel moest lezen. Genesis 11, het laatste stukje.

Ik kwam aan bij vers 29: ‘Abram en Nachor trouwden allebei. Abrams vrouw heette Sarai, Nachors vrouw heette Milka; zij was een dochter van Haran, die naast Milka nog een dochter had, Jiska.’

Nou een reep Milka chocolade voor degene die raad hoe die meid van school heet.

Inderdaad, Jiska!

Euforie! Wat was ik God dankbaar voor Zijn antwoord! En zo snel ook!

Misschien zou ik binnen nu en een weekje al wel verkering hebben met haar!

Het was zaterdag en je kan wel nagaan dat het wel even spannend was om die maandag naar school te gaan.

Die maandag gebeurde er niets, dinsdag ook niet en de rest van de week bleef het ook rustig. Ik zag haar wel lopen, daarvoor was ik God al dankbaar, maar er gebeurde niets. Ik begon me toch af te vragen wat ik nou moest doen.

Hoe oud was ik 16 of net 17? Ik zat in de 5^e klas van het Atheneum en zij zat in 4 Havo. Op haar afstappen vond ik lastig, ik kende haar niet en wat moest ik tenslotte zeggen? Hoi, God heeft mij verteld dat ik voor jou moest gaan in plaats van die andere leuke meid van volleybal. Wil je met mij verkering? Nee, dat was niet wat.

Hoewel ik doorkreeg dat die verkering er niet meteen in zat, leerde ik het wel waarderen om haar te zien. Ik zag haar tenslotte niet elke dag. Even die blik van haar, ja daar was ik echt dankbaar voor.

Maar hoe hou je nou de motivatie hoog als er maar niets gebeurt en je geen mogelijkheden ziet om iets te doen? Hoe blijf je het vertrouwen houden dat het moment een keer komen zal? Het is moeilijk, bidden helpt, haar af en toe zien op school hielp ook, maar het blijft lastig om de hoop erin te houden als er niets gebeurd. Gelukkig bleef God aan mij denken, dat merkte ik door opmerkelijke dingen die af en toe gebeurden. Zo was het 5 Juli 2009 en inmiddels was ik erachter gekomen dat het toch wel handig is om af en toe van die momentjes op te schrijven zodat je niet alles vergeet. Ik kijk terwijl ik dit schrijf op het papiertje en ik lees: ‘Preek over dit bijbel stuk, over weg in je leven    ervaringen met God Klopt precies!’ Dat uitroep teken was heel dik en ik schreef in steekwoorden, vandaar die logische zinsbouw.

Zulke momenten zijn altijd prachtig. Wegfietsend van school en daar het is net Jiska die opstaat om waardoor je haar door de ramen kan zien. Echt genieten was dat. Of die keer dat zij net met wat vriendinnen op een plek een spandoek zit te maken voor de laatste school dag. Een plek waar normaal geen kip komt en ik kon haar net even zien terwijl ik naar huis fietste vanuit de binnenstad en een moment daarvoor zat ik nog te hopen om haar nog eventjes te zien voor die dag. Via hyves was het altijd hopen of dat er weer een nieuwe profielfoto zou komen en als je dan op uitgerekend je eigen verjaardag ziet dat Jiska haar profielfoto net heeft veranderd is dat natuurlijk helemaal geweldig.  (Die avond las ik trouwens Psalm 20, wat ook heel motiverend was!)

Het klinkt misschien vreemd, maar het was echt fijn om haar even te zien. Ik ging haar natuurlijk niet te opvallend aan zitten staren. Ze moest natuurlijk ook niet gaan denken dat ik een of andere mafkees was die haar de hele tijd staat aan te gapen. Ik dwaal af.

De tijd verstreek, het privéberichtje via hyves mocht niet baten (geduld!) en de eindexamens kwamen eraan. Op school ging het verder wel goed en ik was toegelaten om op de KMA, iets waarvoor ik God ook heel dankbaar was.  In mijn gedachten kwam het al op dat het misschien de zomervakantie zou zijn dat het allemaal gebeuren zal. Er zat tenslotte nog een eindexamenfeest aan te komen en zij zat in 5 havo en deed dus ook eindexamen tegelijk met mij.

Het eindexamengala kwam eraan, ik had het gevoel dat het nu wel moest gaan gebeuren. Ik vroeg God dan ook veelvuldig of Hij mij wou helpen die avond. De kans om haar daarna nog een keer te zien was immers erg klein. De mannen strak in pak en de dames in galajurken en Jiska zag er werkelijk prachtig uit. Tijdens het eerste gedeelte van het gala stonden we in een apart afgehuurde zaal. Ik kon haar af en toe zien, terwijl ik met vrienden stond te praten en te feesten. Er was één moment in die zaal waar de kans zich voordeed om in contact te komen.Ik stond met wat mensen uit 5 havo en 6 vwo bij elkaar en toen zij er ook bij kwam staan. Ze maakte de flauwe grap om haar neus te snuiten in het witte zakdoekje van iemands pak. Ik bedacht me dat ik een paar minuten terug dezelfde grap wou maken, maar die toch maar niet had gemaakt wegens het hoge flauwheidsgehalte. Het was eindelijk een kans, als ik nou maar iets had gezegd. Ik pakte die kans niet en ze was ook zo weer weg. Ik realiseerde me dat ik dé kans verprutst had. Die avond zag ik haar ook bijna niet meer. Ik had de hoop op succes die avond al opgegeven. Ik was wel dankbaar dat ik haar toch even van dichtbij mocht zien, maar teleurstelling overheerste. De hele meute ging naar een café in de binnenstad, aldaar weer wat door gefeest, ik zag Jiska verder niet meer. In het café was ik al gauw de harde muziek een beetje zat en ging daarom even rustig buiten op het bankje tegen het café aan zitten om af te koelen. Toen gebeurde iets wat ik bijna niet kon geloven. Er kwam iemand naast mij zitten en die leek verdacht veel op Jiska. Wauw! Ik dankte God gelijk in mijn gedachten voor dit moment. Ik realiseerde me wel dat ik nu iets moest gaan zeggen. Het begon met mijn opmerking over die dronken kneus die over elke fiets heen struikelde die maar in het steegje stond en het resulteerde in een gesprek over de toekomstige studies. Niet heel spannend en exotisch, maar ik was al lang blij dat ik een keer wat met haar gepraat had. Achteraf dacht ik dat ik het misschien iets boeiender had moeten maken, want het vriendschapsverzoek dat ik stuurde op hyves werd niet bevestigd. (Geduld!) Toch was ik dankbaar, eindelijk een keer met haar gesproken!

Geslaagd, groen licht voor de KMA dus. Eerst rijlessen volgen in de vakantie en dan beginnen met de opleiding halverwege augustus. In de vakantie kwam ik tot inkeer op mijn handelen. De afgelopen tijd sinds ik Jiska voor het eerst zag, hoopte ik vooral dat ik verkering met haar zou krijgen. Maar wat is nou het belangrijkst? Mijn eigen hartje of dat van haar. Zij moet in God gaan geloven! Ik besloot een brief te schrijven, een brief waarin ik de situatie uitlegde en ik zei wat nou het belangrijkst voor mij was.  Dat zij Jezus zou leren kennen.  Ik gaf aan open te staan voor een gesprek en dat ze God ook kon aanspreken hierover.

Nu deed er zich wel weer een probleem voor. Ik had een brief, maar geen adres. Ik wist enkel de naam van het dorpje waar ze woonde. Ik begon te zoeken in het telefoonboek, maar hierin vond ik niets. Nu was het dorpje erg klein, het zal nog geen duizend inwoners tellen. Ik zag dus  een oplossing: Google Earth in combinatie met het telefoonboek en afvinken waar ze niet kon wonen. Na een paar uurtjes werk had ik enkele locaties gevonden. Nu op hyves zoeken naar foto’s waar eventueel iets herkenbaars van haar huis of iets dergelijks op staat. Het lukte me niet om het goede adres te vinden. Ik bleef God vragen of hij me wou helpen, want ik zat vast. Het enige reële vermoeden dat ik had, bleek niet te kloppen. Toch moest en zou ik die brief posten. Toch maar een keertje kijken op hyves die volgende dag, al kijkend op de pagina van haar zus staat ineens een bericht een jongen  die buurvrouw zegt tegen haar. Snel telefoon boek erbij voor de achternaam. Bingo, tegenover zijn huis was een huis die niet in het telefoonboek staat. Dit moest het zijn. Via hyves had ik al gelezen dat ze op vakantie was en de volgende ochtend ben ik op de mountainbike ernaar toe gefietst, ik las groot haar familienaam naast de voordeur en ik heb de brief gepost. Ik bedankte God, dat het toch gelukt was en ik hoopte dat ze tot geloof ging komen.

Ik kreeg geen reactie in de weken erna, het enigste wat ik merkte is dat haar hyvesprofiel niet meer zichtbaar was. Shit, ze heeft toch geen verkeerd beeld van mij gekregen. Ik zat inderdaad veel op hyves te kijken, maar ik was toch geen stalker?

Je gaat nadenken over je eigen handelen, ik had ondertussen ook al wel wat foto’s bewaard van haar. Ik wist immers dat ik haar voorlopig niet meer zou zien. Ik ging twijfelen of dit wel verstandig was. Ik heb ze toch altijd bewaard. Gedachtes vervagen, daar kwam ik al snel genoeg achter als ik haar bijvoorbeeld tijdens de examens al een tijd niet had gezien. Die foto’s vervagen niet, ik kijk er af en toe naar. Ik trek me er echt niet op af of iets dergelijks. Door af en toe te kijken en veel te bidden houdt ik mijn vertrouwen hoog. Ik bid bijna elke dag voor haar. Het doet me pijn dat ze waarschijnlijk denkt dat ik een vreemde dude ben. Toen haar profiel afgesloten was keek ik namelijk nog bij wat vriendinnen om wat glimpen van haar doen en laten op te vangen. In een krabbel schreef ze dat ze een vorige krabbel maar verwijderd had ‘i.v.m. vreemde mensen op deze wereld’.  Ik heb echt geen verkeerde bedoelingen gehad, nooit. Ook zulke situaties legde ik voor aan God. Ik krijg natuurlijk niet altijd van die fantastische antwoorden. In zo’n situatie kan je niet anders doen dan hopen en vertrouwen. Vertrouwen dat het ooit goed gaat komen. Gelukkig heeft God mij in de periode hierna ook blijven motiveren door mij duidelijk te maken dat ik de moed niet op moest geven.

Dat is namelijk als volgt gegaan. Er is inmiddels een jaar voorbij, nadat ik haar voor het laatst gezien heb. Ik heb het eerste jaar op de KMA succesvol afgerond. Ik had me vooraf ook voorgenomen om dicht bij God te blijven en hoewel ik veel aan mijn hoofd had, bleven God en de gedachtes aan Jiska sterk aanwezig. Het was niet altijd even makkelijk om tijdens een oefening voor het slapen gaan toch eventjes de bijbel erbij te pakken en geconcentreerd te gaan lezen terwijl je weet dat er op elk moment een alarm kan uitbreken en je ook niet weet wanneer je weer mag slapen.  Toch merk ik dat trouwheid loont. Je relatie wordt er door versterkt. Even een momentje pakken voor jezelf en God vind ik belangrijk. Ook in dit dit jaar waren het de kleine hints en motiverende momenten die mij hielpen. Zo kwam ik een keer op hyves via een nichtje van mij op het profiel van iemand die Jiska heette en mijn achternaam droeg, weliswaar zonder de tussenvoegsels, maar voor mij was het duidelijk genoeg. Of die keer dat ik in een weekend een mentale training had en via facebook een vriendschapsuitnodiging kreeg van iemand waardoor een ‘vrienden van vrienden’ connectie onstond met Jiska. Dit betekende dus ik weer eens een nieuwe foto te zien kreeg.  Dankbare momenten die ik zeker zie als Gods werkende hand.

Geduld hebben is lastig, maar geduld liet mij zien hoe God mij helpt. Afgelopen zondag weer, ik merkte op facebook dat ik ineens geen gemeenschappelijk vrienden meer had. Een tijdje terug had ze haar profiel al helemaal afgegrendeld. Dat deed mij al een beetje argwanen en nu dit. Het voelt niet goed als je doorhebt dat je geweerd wordt, misschien werd ik vaak als ‘vriend’ voorgesteld door een automatische vriendenzoeker. Die stelt namelijk personen voor aan de gebruiker, die gemeenschappelijk vrienden hebben. Nou bezoek ik regelmatig haar profiel. Ik denk dat ze door die vriendenzoeker doorkreeg dat ik nogal eens haar facebook bekeek.  Ja, dat zal niet erg positief op haar inwerken denk ik.

Gister, aan het begin van de middag, bad ik weer tot God. Ik wilde wel graag weer eens een interessante kerkdienst mee te maken, ik wou namelijk ook een pakkend begin van mijn blog schrijven. Kerkdiensten zijn lang niet altijd even interessant, maar trouwheid loont. Toen ik binnen liep zag ik dat er eindelijk weer eens een bijbeltekst werd behandelt  dat je minder vaak hoort: Hooglied! De bijbeltekst, hfst 2: vers 8-17, was echt een opkikker en de psalmen sloten perfect aan met mijn situatie. Zo verteld Psalm 1 vers 2 aan het eind: ‘Hij groeit zelfs op in ramp en tegenspoed, het gaat hem wel, ’t gelukt hem wat hij doet.’ en  Psalm 45 vers 1 ‘terwijl de Geest mijn gladde tonge drijft, is z’ als de pen van een, die vaardig schrijft.’ Prachtig toch?

Of ik vaardig schrijf, mag je zelf beoordelen. Ik zag deze kerkdienst in ieder geval weer als een motivatie van God om mijn vertrouwen en geduld te bewaren. Ik hoop dat jij je kan inleven in mijn situatie en inziet hoe God mijn helpt. Ik weet zeker dat God ook jou kan helpen in je leven. Schaamte voor eerdere momenten uit je leven kan je laten gaan, als je weet dat Jezus die momenten heeft afbetaald.  Stel je open en ontvang de Heilige Geest van God!