Met de neus op de feiten gedrukt.

Er is weer heel wat gebeurt. Wat er allemaal gebeurt is, komt denk ik het beste naar voren in de volgende brief die ik enkele dagen geleden naar Jiska verstuurd heb:

'Sorry dat ik je nog eenmaal moet lastig vallen. Geloof me, ik wou je allang met rust laten. Ik zal je proberen kort uit te leggen waarom ik jou toch dit pakketje stuur. 

Maar voordat ik dit zal uitleggen: vergeet mij alsjeblieft! Laat het nooit gebeuren dat, mocht je toch gaan twijfelen, ik een barrière ben tussen jou en God die jou roept.

Nadat ik je via Facebook mijn ervaringen heb laten lezen (en jou reactie las) heb ik tegen God verteld dat het mij niet verstandig leek om nog een actie richting jou te ondernemen. Ik was er ook van bewust dat ik jou niet kon bekeren, dat kan alleen Gods Heilige Geest. Ik bad wel dat de boodschap van Christus jou alsnog vroeg of laat zou mogen bereiken. Ik had echter niet de intentie om jou nogmaals te benaderen. Als er iets met jou moest gaan gebeuren, dan moest God daar maar voor zorgen. Je bent wel altijd een gebedspunt gebleven. (ik hoop daarmee ook aan te geven dat het mij echt om jou gaat en niet om mijzelf.)

God bleef niet stil: Ik had afgelopen zomer (2014) weer een weekje Dabarwerk gedaan (dat was het werk waar die teamleidster uit 2012 van mij o.a. jouw naam 3x te horen kreeg tijdens een gebed). Tijdens een teambuildingsessie werd het spel ‘Kaarten op tafel’ gedaan. Je krijgt hierbij een vraag en daarbij moet je een passend kaartje met een afbeelding zoeken voor je antwoord. Ik kreeg als vraag hoe ik hoopte dat mijn leven er over 5 jaar uitzag. Ik kon om eerlijk te zijn voor mijn eigen toekomst weinig verzinnen, het gaat mij immers prima af. Ik zei dus dat ik hoopte dat ik over 5 jaar alsnog heb mogen horen dat jij God echt hebt leren kennen en ik pakte hierbij een plaatje met zonlicht dat door de bomen scheen (ik dacht hierbij aan Gods liefde die jou toch weet te bereiken). Na afloop van de Dabarweek was ik eigenlijk wel weer een beetje benieuwd naar jou. Ik besloot om weer eens op jou Facebookprofiel te kijken. Ik zag hier dit:

- Deze timeline foto laat ik om privé redenen maar even achterwegen, het was in ieder geval een foto met zonlicht dat door de bomen scheen. -

Bizar, dit was precies de setting van het kaartje dat ik koos! Ik zag het als een bevestiging op de hoop die ik nog steeds voor jou heb. Ik had echter geen behoefte om jou weer met een dergelijk ‘tekentje’ lastig te vallen.

Een maandje later zat ik nog eens na te denken over dat eerste beeld dat die teamleidster kreeg. ‘Jiska, Jiska, Jiska’ had ze gehoord. Ik dacht ineens: God heeft mij er twee keer toe bewogen om jou ‘te roepen’. Moest God jou niet nog een keer roepen. Het klonk plausibel, maar het kon ook zomaar een gedachte zijn. Ik vroeg het God en nadat ik dit in gebed gevraagd had, las ik nog een stukje uit de Bijbel. Ik was al een poosje bezig om de Bijbel van voor na achter te lezen, elke dag een hoofdstuk. Ik was net die dag bij 1 Samuel 3 beland. En ja, God gaf mij direct een bevestiging: In 1 Samuel 3 wordt de jonge Samuel geroepen terwijl hij wil gaan slapen. Hij denkt dat zijn leermeester Eli hem roept, maar die zegt steeds dat hij hem niet geroepen heeft. Pas bij de derde keer komt zijn leermeester Eli erachter dat God Samuel roept! Erg tof deze bevestiging, maar ik hoopte nog steeds dat God jou de derde keer zelf zou roepen. Ik dacht niet dat ik hierin zelf weer het initiatief moest gaan nemen. Dit bleef zo tot enkele dagen geleden:

Op tweede paasdag van dit jaar ging ik in Apeldoorn naar een rommelmarkt waar ik hoopte wat boeken te kopen. (Ik zocht wat over de militaire luchtvaart, naast mijn werk ook mijn hobby) Ik vond iets anders: er stond een kraam met niemand daarachter. Er lagen alleen nog wat boeken die gratis meegenomen mochten worden. Hier lag ook het boekje ‘de Roeping’ tussen van Anne van der Bijl.

Ik zal je niet te veel vermoeien met de inhoud van dit boek (het staat vol met bijzondere ervaringen die de schrijver, Anne, als bijbelsmokkelaar heeft meegemaakt.) Een les die Anne onder andere meegeeft is dat je proactief moet blijven als christen en niet reactief. Ofwel, je moet niet altijd blijven wachten op God, maar ook zelf aan de slag gaan. Met deze instelling heeft hij de meest wonderlijke dingen meegemaakt. Het deed mij weer aan jou denken. Zou ik dan toch nog iets moeten doen? En als ik dan wat moest doen, wat dan? Moest ik jou nou echt weer lastig vallen?

‘God, geeft U mij een idee’ bad Anne terwijl hij zat te denken hoe de gesloten Sovjet-Unie geopend zou kunnen worden voor Gods woord. Nadat ik deze zin las, bad ik hetzelfde voor jou: ‘God als ik haar dan echt nog een keer moet roepen, geeft U mij dan alstublieft een idee.’ Anne kreeg tijdens zijn gebed een visioen over vrachtwagens vol Bijbels die de Sovjet-Unie binnen reden. Ik kreeg geen bijzonder visioen, maar wel een idee. Ik had namelijk ooit eens een Bijbel voor jou gekocht, in de hoop dat ik het jou ooit nog eens zou mogen meegeven. Ik had die Bijbel nog steeds in de kofferbak van mijn auto liggen! Zou ik die Bijbel niet alsnog naar jou op moeten sturen?

Ik kreeg nog een bevestiging dat dit daadwerkelijk een idee was die ik van God kreeg. Anne beschrijft kort hierna in zijn boek dat hij in 1984 met de achterban van zijn organisatie de campagne 7 jaar bidden voor de opening van de Sovjet-Unie was gestart. Ik las er eerst overheen, maar even verderop haalde Anne deze campagne weer aan en toen ging er eindelijk een lampje bij mij branden: als ik mij niet vergis ben ik nu ook ongeveer 7 jaar voor jou aan het bidden!

Door een wonderlijke loop van omstandigheden mocht Anne in 1986 beginnen met de aflevering van 1 miljoen Bijbels. 7 jaar na het begin van de ‘bidcampagne’, in het begin van 1990, werd de laatste lading van honderdduizend Bijbels afgeleverd.

Met dit pakketje wil ik mijn 7 jarige ‘bidcampagne’ afsluiten. Het bevat dus die ene Bijbel die ik ooit voor jou had gekocht. Wat je er mee doet, mag je zelf weten. Ik wil in ieder geval wijzen op één tekst die de boodschap van Christus denk ik goed samenvat: ‘Want zo lief heeft God de wereld gehad, dat Hij Zijn eniggeboren Zoon gegeven heeft, opdat ieder die in Hem gelooft, niet verloren gaat, maar eeuwig leven heeft.’ (Johannes 3 vers 16). Ja inderdaad, niets meer, niets minder. Het gaat er niet om hoe vaak je vroom vooraan in de kerk zit. Geen Christen kan zijn/haar redding zelf fixen. Enkel door te geloven in Jezus Christus mag ook jij er zeker van zijn dat je gered bent. (Geloof het of niet, terwijl ik deze brief schreef was ik verder aan het lezen in het boek. Ik had dit stukje al geschreven en toen las ik de volgende zin: ‘Eén vrouw bleek vrijwel niets van de Bijbel te weten; dus legde hij haar het goede nieuw uit. Hij vroeg haar Johannes 3:16 hardop te lezen...)

Nogmaals sorry dat ik je nog eenmaal heb moeten lastig vallen (zo voelt het wel een beetje). Vergeef en vergeet mij alsjeblieft. Ik werd slechts gebruikt om jou iets duidelijk te maken, maar luister alsjeblieft naar wie jou echt roept.

PS: Bij ‘toeval’ kwam ik te weten waar je woont en waar ik dit pakketje dus naar toe moest sturen. Na Dabar hoorde ik van een goede vriend dat jij de huisgenoot van de vriendin van hem was geworden. Hij gelooft totaal niet, maar ik heb wel met enige regelmaat goede gesprekken met hem over het geloof. Ik had hem jaren terug ook als eerste verteld over Gods eerste boodschap aan mij (het moment dat ik jouw naam las in de Bijbel). Ik bid ook met enige regelmaat voor hem en ik vond het dan ook bijzonder dat jij juist via hem ook weer in beeld kwam.'

En ja, dan heb je die brief verstuurd. Nu moest het goed komen met haar, ik mailde mijn oude teamleidster nog: ‘Ik vertrouw vol op God.’

Wat prachtig loop dit verhaal hé? Je zult misschien wel denken: wat een vertrouwen heeft die jongen.

Nou ik zal jullie even uit dit waanbeeld helpen. Enkele dagen nadat het pakketje verstuurd was werd ik hard met mijn neus op de feiten gedrukt. Toen ik het ging beseffen barstte ik in tranen uit.

Ik besefte ineens dat ik helemaal geen vol vertrouwen had. Ja inderdaad, ondanks alle tekenen, leiding en hulp die ik heb mogen ontvangen kon ik nog geen volledig vertrouwen opbrengen! Ik besefte mij ineens namelijk dat ik een element uit mijn verhaal had verdraait omdat ik daarmee hoopte Jiska gerust te stellen en daarmee had ik dus eigenlijk God’s leiding verdraait. Lees nog eens het laatste stukje waarmee ik mijn brief afsloot:

‘PS: Bij ‘toeval’ kwam ik te weten waar je woont en waar ik dit pakketje dus naar toe moest sturen. Na Dabar hoorde ik van een goede vriend dat jij de huisgenoot van de vriendin van hem was geworden. Hij gelooft totaal niet, maar ik heb wel met enige regelmaat goede gesprekken met hem over het geloof. Ik had hem jaren terug ook als eerste verteld over Gods eerste boodschap aan mij (het moment dat ik jouw naam las in de Bijbel). Ik bid ook met enige regelmaat voor hem en ik vond het dan ook bijzonder dat jij juist via hem ook weer in beeld kwam.' ’

Ja, via hem kwam ik er inderdaad achter in welke plaats Jiska woonde. Maar had ik daadwerkelijk van hem het adres gehoord? Geen idee! Misschien is het wel ter sprake gekomen, maar ik had het helemaal niet onthouden. Ik hoopte eigenlijk gewoon dat zoiets ter sprake was gekomen. Ik was haar adres later in ieder geval op het internet tegen gekomen. Ik had deze gebeurtenis gewoon verdraait met als doel mijn eigen hachje te redden. Ik was eigenlijk gewoon weer bang dat ze mij als een mafkees ging zien die haar toch weer zat te bespioneren via het web. Zeg nou zelf: had ik hier bang voor hoeven zijn, als ik echt vertrouwde op God? Bovendien, daar hoefde ik mij toch helemaal geen zorgen om te maken!? De brief draait niet eens om mijzelf.

Wat baalde ik ineens van mijzelf. Na al die jaren, al die hulp, al die genade en al die wijsheid van God wist ik het alsnog zo te verkloten. Ik kon mijzelf wel uitkotsten. Had ik nou niets geleerd? 

Ja helaas, ook ik ontkom er niet aan. Ik heb net zo hard de genade van Jezus Christus nodig. Ook ik blijf een door en door zondig mens. In al die zeven jaar dat ik Jiska probeerde duidelijk te maken dat zij de genade van Jezus Christus nodig heeft, zou ik bijna vergeten dat ik die zelf ook net zo hard nodig heb. 

Dit was trouwens echt niet de enige zonde waarvan ik baal, ik zit namelijk vreselijk ongeduldig te wachten op een respons van Jiska. Wat stom eigenlijk. God heeft me in de afgelopen dagen ook laten beseffen dat ik haar eigenlijk helemaal geen tijd gun om God te leren kennen. Alles moet weer lopen zoals ik hoop dat het gaat lopen. Ik moet perse iets van haar horen terwijl het helemaal niet om mij draait. Ja, natuurlijk is het begrijpelijk dat ik hoop dat er echt wat veranderd in haar leven. Ik wil dit ook graag getuigen aan de wereld. Maar diep van binnen blijf ik worstelen met de kwestie dat er altijd een egoïstische ‘ik’ in mij leeft. 

Ik mag gelukkig wel weten dat Jezus Christus deze vlekken (mijn zonden) weg blijft wassen met Zijn bloed. Jiska, als je dit leest, wil je mij dit ook alsjeblieft vergeven?

God always accomplished what He intended to accomplish

Is een leven met God altijd vol met bijzonderheden en wonderlijke gebeurtenissen? Nee, God helpt me geweldig in mijn leven, maar tot en met juli gebeurde er niet veel bijzonders, om het maar zo te zeggen. Ik ga je in ieder geval niet vermoeien met al die kleine dingetjes waarin ik God's hulp en leiding zie. Dat is iets wat je zelf moet ervaren denk ik. Ik kan het ook niet bewijzen, maar het gevoel is er wel dat het niet toevallig gebeurt. Wat ik nu wel ga vertellen is de wending die mijn leven even leek te nemen.

Ik ben op reis gegaan naar Israël afgelopen zomer met een groep christelijke jongeren. Aan het begin van de reis was ik nog vol van Jiska. (Leuk detail, het vliegtuig had als registratie nummer de initialen van haar volledige naam.) Tijdens de reis merkte ik onverwachts dat het goed klikte tussen mij en een reisgenote. Ik was totaal niet uit op een relatie en wist niet goed wat ik hier nou mee moest. Uiteraard heb ik in de avonden met God besproken en gebeden om wijsheid. Gek genoeg leek ik niet geremd te worden. Ik begon meer te voelen voor haar. Ik probeerde mijn ogen open te houden om te zien of God mij iets wou duidelijk maken. En ja ik begon positieve dingen te merken, zo droeg zonder het te weten een T-shirt met C&A er op. De begin letter van mijn naam en haar naam. Ik ben mij ervan bewust dat ik niet alles direct moet linken als teken van God maar toch... Tevens bleek de reisleider het opgevallen te zijn dat het wel klikte en moedigde me aan om het is met haar te bespreken. Ik besloot er voor te gaan, misschien heeft God me met de afgelopen jaren gewoon heel veel willen leren. En dat had ik zeker gedaan. Ik ben vervolgens op haar af gestapt en ik heb het hele verhaal verteld, alles over Jiska en de twijfel die ik had. Uiteindelijk kregen we een relatie, echt tof. Daar was ik God ook dankbaar voor. Ik wist niet precies wat het hele plan nou was, maar het klikte goed. Wel ben ik blijven bidden of Jiska tot geloof mocht komen. De eerste 4-6 weken waren erg leuk. Daarna kwam er bij haar ineens een gevoel dat niet weg ging. Het lag niet aan mij en ze snapte ook niet waarom dat gevoel er was. We leken nog wel zo goed bij elkaar te passen. We hebben het nog zo'n anderhalve maand geprobeerd, maar het lukte niet. Ik wist niet waar het aan lag. Ik heb veel gebeden voor haar. Het deed me immers pijn om haar te zien worstelen en natuurlijk vond ik het zelf ook erg jammer. Het ging uiteindelijk uit na drie maanden. Was ik boos op God? Nee. Was ik verdrietig? Eventjes, maar om eerlijk te zijn ging dat heel snel weg. Ik vroeg me wel af wat nou de bedoeling was van het geheel. Had ik de verkeerde keuze gemaakt?

Als ik nu, een dikke maand later, terug kijk op wat er gebeurd is, denk ik van niet. Ik ben God nog steeds dankbaar voor die tijd. Mijn twijfel is ook weg. Ik denk niet dat ik de verkeerde keuze gemaakt heb, ik denk dat dit een leerzame periode is geweest die God mij bewust heeft gegeven.

Nu zal je misschien denken, ja hoor liep niet gewoon niet goed en hij praat alles voor zichzelf goed. Dat is naar mijn mening niet het geval en ik zal vertellen waarom:

Het weekend dat het uitging werd ik enorm getroost door een tekst. Ik ging mij bezinnen en vroeg aan God wat ik nou verder moest doen en wat God nou precies wilde. Ik ging lezen uit "The New Evidence That demands a Verdict". Ik las een hoofdstuk over wonderen en tijdens het lezen bleef mijn aandacht hangen op één zinnetje: "God always accomplished what He intended to accomplish". Zou ik dan toch gewoon weer voor Jiska moeten gaan?

Ja, als ik terug kijk denk ik: Ja! Terugkijkend heb ik veel geleerd, het was een leuke periode en ik denk dat het onverklaarbare gevoel niet toevallig is ontstaan. Het hoorde niet zo te zijn.

Ik zie uit naar de toekomst, een fantastische droom wakkerde mijn liefde voor Jiska weer aan. Ik kijk realistischer en minder sprookjesachtig naar de toekomst, maar wel vol hoop. En hoop bestaat alleen als er geloof is. Ik kijk terug naar wat ik vorig jaar heb geschreven over het bijzondere visioen. Ik zie uit naar het moment dat Jiska voor God zal kiezen!
.

God blijft spreken!

Een update, er is inmiddels weer een jaar verstreken waarin bijzondere dingen zijn gebeurt, ik som ze op en bewaar het mooiste voor het laatst.

Allereerst iets prachtigs wat ik in mijn laatste bericht nog niet had verteld. Vorig jaar waren ik en mijn ouders op vakantie. Vakantie is een periode waarin ik tot rust kom en niets van studie of werk aan mijn hoofd hebt. Juist in die periodes, dat merk ik bij mezelf, wil ik nogal eens gaan nadenken. Nadenken over Jiska bijvoorbeeld. Mijn stemming over de situatie kan dan wel eens in een dalletje terecht komen, maar gelukkig wordt ik daar altijd uit getrokken. Zo was ik op 30 juli 2011 voor dat ik ging slapen (prachtige) foto's aan het bekijken van haar, ik sluit het programma af en merk ineens dat het achtergrond nummer dat ik op had staan de volgende titel had 'The Day Will Come'. Super!

Nog zo'n bijzonder momentje, zit je net weer eens haar te denken, het is 25 november 2011, pak ik de Elsevier, een weekblad, en ik zie dat dat ze deze week als 'foto van de week' eentje van Joost Luiten hebben genomen. Hij had een golf toernooi had gewonnen. En wat staat er op een van de hesjes:

Voor mij was dit heel duidelijk (Ik lees duidelijk Jiska!). Dit soort momentjes moet je willen zien, God maakt meer duidelijk dan je aanvankelijk door hebt.

Even een klein intermezzo voor de beeldvorming van de lezer, wat helpt om het einde van dit bericht beter te begrijpen. Op 23 december 2011 was ik (al) bezig met het uitzoeken van een reis om in de zomer van 2012 te maken. Ik was van plan om naar India te gaan om daar te gaan fotograferen. Die plannen stelde ik op 22 januari 2012 bij, Kenia leek mij de perfecte locatie om te gaan fotograferen.

Maar goed... dan kom je weer eens in een dalletje, ik droomde dat 'Jiska het zat was dat ik nog steeds achter haar aan zat'. Aldus een aantekening van mij van 5 februari 2012. Daarachter schreef ik echter achteraan: 'heb nog steeds 100% vertrouwen dat het goed met haar komt'. Let erop dat het hier niet om mijzelf gaat, maar dat het om haar gaat en ik bedoel met 'dat het goed met haar komt' dat Jiska tot inkeer zal komen en Jezus zal accepteren. Op 10 februari 2012 schreef ik dat ik die week een nieuwe foto van Jiska was verschenen op Facebook, ik was God hier dankbaar voor.
Vervolgens schrijf ik ook dat Jiska het idee naar vond dat bij de recentelijke inbraak in haar studentenwoning 'ook tussen haar foto's kon zijn gekeken'. 'Ze probeerde al via Facebook zoveel mogelijk af te schermen'. Moeilijk, moeilijk, moeilijk. Heb ik nou zo'n vreemde indruk achter gelaten?
Zou jij nu nog vertrouwen op God? Ik wel!

25 februari 2012: reis geboekt naar Kenia!

4 maart 2012: Een vriend van mij vierde zijn verjaardag, vaak was het zo met verjaardagen dat we bijvoorbeeld tot 2-3 uur 's nachts FIFA deden of iets dergelijks, maar af en toe gingen ze ook wel eens de stad in. Stappen trok mij nooit heel erg. Ik ging af en toe mee, niet vaak. Voorafgaand op de verjaardag had ik het er wel met God over of het wel verstandig was om de stad in te gaan. Ik vroeg God of Hij me wou laten zien of het verstandig was om de stad in te gaan, i.v.m. Jiska. (Hiermee bedoel ik dus dat ik eigenlijk alleen wou gaan stappen als ik hiermee de kans creëerde om Jiska weer eens in het echt te zien. Het was namelijk bijna 2 jaar geleden dat ik haar voor het laatst in het echt had gezien.) Ik stap op de fiets om samen met een andere jongen uit mijn dorp richting zijn huis te fietsen, vrijwel direct begon hij te vertellen dat ze met z'n allen de stad in wouden gaan. Het was voor mij al duidelijk, ik ga mee!
En ja hoor, drie keer raden wie ik zag ik de stad... Jiska! Super tof! En als je richting de wc loopt, haar ziet staan en iemand naast haar mij aanspreekt dan is dat helemaal geweldig. (Je moet je voorstellen dat ik haar 2 jaar niet in het echt heb gezien en nu ineens naast haar sta te praten!)

En dan is het weer een rustig, wel enkele keren een hele toffe foto van haar mogen zien! Voor hemelvaart (16 mei 2012) schrijf ik nog dat ik dankbaar ben dat het geloof mij heeft mogen bereiken en dat ik hoop dat Jiska volgend jaar ook zal gedenken dat het geloof ook haar heeft mogen bereiken.

19 mei 2012: Reis Kenia geannuleerd! Vreemd, ik had het totaal niet verwacht. Er waren te weinig deelnemers. Die middag kijk ik op Facebook en ik lees een berichtje van iemand bij mij uit de kerk. Ze zochten een jongen tussen 18 en 30 jaar om op de camping mee te helpen aan evangelisatie werk (Dabar). Een duidelijke boodschap, heb me aangemeld!
Sta open voor dergelijke boodschappen van God! Het bleek uiteindelijk ook erg belangrijk voor mij te zijn dat ik Dabar-werk heb gedaan, waarom dat lees je aan het einde!

Op 9 juni 2012 heb ik de film The Shawshank Redemption gezien.Mijn moeder kreeg die gratis bij wat boodschappen, leuk detail: Jiska had deze film ook geliked op Facebook. De film ging over hoop. Ik raakt vol liefde geloof en hoop! Ik las die avond Johannes 14, dit hoofdstuk was aan de beurt, en de tekst bevatte erg bemoedigende woorden. Vers 14 bijvoorbeeld: 'Als u iets vragen zult in Mijn Naam, Ik zal het doen.' Een tip vanuit mij is om het hele hoofdstuk te lezen. Ik vond het fantastisch! Toen ik uitgelezen was zag ik dat het koortje van mijn boekenlegger naast de bijbel in de vorm van een hartje lag! Erg tof! Ik heb die avond ook gebeden of God in de naam van Jezus Christus een plek voor Jiska wil bereiden in het koninkrijk van God.

Zaterdag 28 juli 2012 begonnen de twee weken Dabar op de camping. Wat deed ik zoal? 's Ochtends was er kinderclub, 's middags en 's avonds waren er activiteiten voor kinderen en jongeren en vanaf 22.30 was het hok van ons open voor jongeren om gewoon te 'chillen' en over diepere zaken te praten. Zondags was er 's ochtends een campingdienst en 's avonds een 'Sing-in'. Hier werden opwekkingsliederen gezongen en een stukje verteld. Beide keren was zondagavond droog en vooral bij de laatste avond was dit erg bijzonder. We hadden namelijk gebeden en ons vertrouwen uitgesproken. Voor aanvang kwam het met bakken uit de lucht. We hebben nog staan hozen. Tijdens de sing-in was het helemaal droog en na afloop begon het alweer te spetteren! Verder had ik nog een leuk momentje meegemaakt: tijdens een van de dagelijkse Bijbelstudies van ons team las ik in een liederen boekje de letters 'J' en 'I' onderaan een lied onder elkaar. Ik dacht aan Jiska en keek of ik het vervolg van haar naam kon vinden, nee niets. Ik keek op en net op dat moment heft iemand een pen naar haar gezicht waarop ik lees 'SKA' en in die 'A' was lachende een smiley verwerkt. Tof!



De laatste vrijdag van de twee weken Dabar kreeg ik iets heel fantastisch te horen van mijn teamleidster. Nu komt het:
Terwijl zij stille tijd hield, een dagelijks ingepland halfuurtje voor jezelf, hoorde zij in gebed het volgende (dit heeft ze letterlijk opgeschreven, de bladzijde uit haar dagboek mocht ik hebben):

'Allereerst werd 3x luid haar naam geroepen. Vervolgens zag ik water en een hand met een steen en een brief daarop gebonden. En tot slot 2 puzzelstukjes die een steeds duidelijkere eenheid vormen.'

Toen ze dit mij voor het eerst vertelde, de nacht van vrijdag 10 op zaterdag 11 augustus 2012, vertelde ze mij dat zij dus 3x de naam Jiska heeft horen roepen. Voordat ze dit te horen kreeg in haar gebed wist ze wel van Jiska af, maar ze was verder nou niet heel enthousiast over dit soort situaties. (ik hoop het zo goed verwoordt te hebben)
Verder vertelde ze mij dat dus over een hand met een steen en een brief met touw daaraan vastgebonden was, boven water. Tot slot waren de twee puzzelstukje wit, voor mij een erg belangrijk detail.

Super tof dit, heel erg bijzonder! Maar wat betekend dit nou. Ik wil het als volgt uit leggen:

Jiska! Jiska! Jiska! (Drie keer wordt haar naam geroepen, '3' is een bijzonder getal in de Bijbel. Er wordt gesproken over de drie eenheid van God: de Vader, de Zoon en de Heilige Geest. Ook kraaide de haan drie keer.)

De zee representeert de rusteloze massa van de samenleving, gewoonlijk onhandelbaar en wetteloos. De Hand representeert kracht! De steen staat voor stabiliteit. En het touw is een symbool voor Jezus ( en zijn dood), hij was immers gebonden met touwen in de tuin van Gethsemane. Het touw houdt de witte brief vast! De witte brief zie ik als Jiska.

Ik maak hieruit op dat Jiska (nu, juist terwijl ze God niet kent!) beschermd wordt in haar doen en laten. Hier maakte ik mij, voordat ik hierachter kwam (20-08-2012) mij juist zorgen om. De betekenissen heb ik trouwens via internet gevonden op de volgende sites:

(Dit waren de eerste betekenissen die ik tegen kwam)

http://www.revelation-today.com/A1Bible%20Symbols.htm

http://www.christiansymbols.net/objects_6.php

Tot slot twee witte puzzelstukjes die een steeds duidelijkere eenheid vormen, wit is de kleur van reinheid. Jiska is het ene puzzelstukje en die andere, dat ben ik!

Het mooiste vind ik dat de puzzelstukjes wit zijn, dit betekend dus dat Jiska gered gaat worden. En dat ze een eenheid gaan vormen, dat is puur (extra) genade!

Hoop en vertrouwen, dat is wat ik al die tijd hoog hield en die hoop en dat vertrouwen worden op een prachtige manier bevestigd door God!

Ik ben God erg dankbaar dat Hij tot mij blijft spreken en zoveel genade heeft. 

Ik ben er dus nog steeds van overtuigd dat Jiska zal gaan geloven in de Vader, de Zoon en de Heilige Geest.

PS: Vanavond was de laatste sing-in op de camping om de gehele Dabar periode van zes weken af te sluiten. We zongen opwekking 710, en precies op het moment dat we de volgende regel zongen: 'Wachtend op Uw milde regen' begon het lichtjes te regenen!